دلنوشته شماره نود و پنجم

بسم الله الرحمن الرحیم

از ماشین پیاده شدم ماسه های کنار دریا را پس از باران دو روز گذشته و جریان تند آب دریا زیر پاهای خود حس کردم .آنقدر حس درونیم خوب و تازه و زنده بود که بی اختیار خم شده و کف دستم را بطور کامل روی ماسه ها قرار دادم جالب بود دستم اصلا خیس نشد ولی وجودآب را لابلای ماسه ها مثل وجود آب همراه خون در تمامی رگها و بافتهای بدنم احساس کردم چه حس خوبی بود شاید هم به همین جهت در نماز دستور داریم هنگام نماز کف دستها را کاملا روی زمین قرار دهیم تا هنگام سجده پیشانی که یک چاکراه تبادل انرژی انسان با کیهان است را روی خاک می گذاریم و دستها را کاملا برزمین می گذاریم .اینها بطور حتم ارتباطی قوی با هم دارند و خارج از نماز نیز خوبست گاهی به سجده برویم .برای تجربه کردن و دریافتن ، چون هیچ دستوری در دین ما بی حکمت متعالی نیست ،بشرط آنکه از منظری متعالی بنگریم .