دلنوشته شماره چهل و ششم

 بسم الله الرحمن الرحیم

در دنیا تاسف خوردن بر هیچ چیز ارزشی را دارا نمی باشد مگر یک مورد، آن هم زمانی که آدمی دور زمینی خود را طی نماید و نتواند تجربه خلیفه بودن پروردگارش را کسب نماید . تنها در زمین و این کره خاکی، زمان ، مکان و در نتیجه موقعیتها و بالا و پایین بودن موقعیتها مفهوم دارد . به همین دلیل آدم  می تواند صعود و نزول را درک نموده و بفهمد که در همه مراحل و عناصر و موجودات ، حرکت برای صعود و سپس نقطه اوج و سپس حرکت به سوی حضیض یا نزول کردن وجود دارد و این نقطه اوج همانقدر ارزشمند است که مراحل بالا رفتن و یا مراحل پایین آمدن به شرط آنکه درک نماید که گذران همه این مراحل صرفا برای تجربه اندوزی و آماده شدن برای لایه های دیگر زندگی می باشد. پس چه خوش است بالا رفتن و چه زیباست پایین آمدن و چه شکوهمند است در اوج بودن و چشیدن آن شرایط. این از زیباییهای زندگی دنیاست. اما افسوس که برای اکثریت انسانها چنین نیست . در بالا رفتن می نالند که چقدر سخت است و در وقت پایین آ مدن آنقدر غرق در تاسف می باشد که چشم انداز زیبای مقابلش را وقت پایین آمدن نمی بیند و در آن مرز بالاترین ، آنقدر مست راه آمده و پیروزیش می باشد که فراموش می کند به بالای سر خویش بنگرد و شکوفه های زیبای حقیقت را با سر انگشتان خویش لمس نموده و جذب نمایند و همین سبب گشته است که پروردگار عالم، انسان را همیشه در خسران تعریف فرمایند . بدانید که رفتن رحمت است و ماندن، حکمت و صبر در هر دو حالت عین بهره مندی از عقل و نفس سلیم است .به هیچ چیز در گذشته و هیچ چیز در آینده نیندیشید تا کمترین فرسودگی جسمی را در واحد زمان داشته باشید . فی الواقع همه چیزها دمادم در همان واحد زمان وجود دارد پس اگر همین لحظه را بطور کامل درک نموده و بهره ببرید ، نمونه کاملی از همه لحظات دیگری است که پشت سر گذاشته اید و درنیافته بودید و یا همه لحظات دیگری که در آینده می آید و آبستن همه آن چیزها یا به عبارتی ماهیتها خواهد بود. پس این لحظه را بفهمید ، تجربه نمایید و بنگرید؛ خوب و کافی بنگرید که هر چه خوبتر و صمیمی تر و عمیق تر می نگرید بیشتر کسب می نمایید و با خود همراه خواهید نمود .پس نگاه کنید و بنویسید و با ثبت لحظه ها آنها را به مرزجاودانه شدن برسانید . هنوز نمی توانید به طور کامل این جمله را درک نمایید ولی اگر عمل فرمایید آنرا درک هم خواهید کرد.

ان شا الله .