بسم الله الرحمن الرحیم

امروز بیستمین روز از ماه مبارک رمضان است که سپری شد  . دو روز است که امیر مومنان در کل جهان هستی با فرق شکافته  شده با شمشیر زهر آگین در بستر بیماری خوابیدند . آخرین لحظات عمر دنیای خویش را سپری می نمایند. وقتی به آن زخم عمیق فکر می کنم دردی سخت سراسر وجودم را فرا گرفته و اشک از چشمانم سرازیر می گرددد . به راستی دردی سخت است . ما هم هر ساله بر این درد بسیار اشک می ریزیم . هم دردی و هم نوایی با فرزندان امیر المومنیین می نماییم . اما هیچ وقت به درد جانکاه تری در امیر مومنان نگاه نمی کنیم . آن را در نمی یابیم . شب نوزدهم جوانان برای اعلام شروع مجلس عزاداری مثل چندین سال پیش هم نوایی نمودند . با هم خواندند ای اهل عالم ، آقام علی مظلومه. تو شهر غم ها ،آقام علی مظلومه. غریب و تنها آقام علی مظلومه. ناله زهرا آقام علی مظلومه. ذکر یتیم ها آقام علی مظلومه. خوب که چی ؟ چه چیزی را می خواستند بگویند ؟ می خواستند از تنهایی علی بگویند . پس از چند سال که دوباره این نوا سر داده شد مثل ضربه ای بر همه تار و پود وجودم وارد شد . قبلا می شنیدم . بر علی تنهای پس از پیامبر و حضرت زهرا می گریستم . اما این ضربه سبب شد که بر علی ای بنگرم که  پس از گذشت بیش از چهارده قرن هنوز هم تنها است و هنوزهم غریب و بی یاور است . درد فرق منشق شده که گذشت و تمام شد و چیزی از آن نمانده اما اثرش هنوزهم موجود است . آیا فقط ضربه شمشیر ابن ملجم مرادی است  ؟ خیر علی بعد از پیامبر بارها و بارها چنین ضربه ای را تحمل نموده بود . و بعد از چهارده قرن هنوزم متحمل چنین دردی است . چرا ؟ می دانیم مقابله و زخم زدن و زخم خوردن از دشمن قدار که آن چه را که تو باور داری و او باوری ندارد و برای محو کردن باورهای تو می جنگد خیلی سخت نیست . چرا؟ چون از کژدم جز نیش زدن انتظاری نمی رود . اما از دوستی که به ظاهر باورهایش و اعتقاداتش با تو یکی است و در کنارت قدم بر میدارد . و با تو در یک صف نماز می ایستد و با تو در ماه رمضان بر سر یک سفره ضیافت الهی می نشیند و در چشمانت می نگرد و آهنگ علی دوستی را سر می دهد خیلی درد آور است . حتی اگر یک ضربه کوچک بخوری . تا چه رسد به آن چه که امروز در جوامع بشری و علی الخصوص در میان شیعیان علی رخ می دهد . امروزه هر مسلمان شیعه ای که در طی گذران هر روزش قواعد و احکامی را که امیر المومنین بر آن پای می فشرد زیر پا می گذارد شمشیری زهر آگین بر پیکر مبارک ایشان می کوبد . قدری به خودمان بنگریم . همین امروز را که عزادار امیر المومنین بوده ایم از صبح چه کردیم ؟ چند بار از مرزهایی که مولا بر اساس حکم خدا تعیین فرموده عبور کرده ایم ؟ به همان تعداد بر فرق مولا شمشیر زهر آگین کوبیده ایم ؟ سخت است . تصورش هم کشنده است . فریاد تنهایی و غریبی و بی یاوری مولا در میان امتشان ذره ذره تارو پود وجود هر مومنی را می سوزاند . گوش دل بسپارید به صداهایی که هنوز در جهان طنین انداز است . پس از پدر ، پسر امام حسن مجتبی فریاد تنهاییش را وقتی زخم خورده و بیمار در مدائن نزد دوستانش در رختخواب بیماری بود سر داد. زمانی که صلح معاویه را امضا کرد سر داد . نمی شنوی ؟ برادرش حسین سید الشهدا در صحرای کربلا در دشت خونین نینوا فریاد هل من ناصر ینصرنی را سر داد که پس از گذران این همه سال های سخت هنوز گوش عالم را کر می کند . کربلا بروی نجف بروی فقط وقتی که داخل حرمین هستی احساس آرامش و امنیت می کنی . در بیرون هر چه هست فریاد و فغان از تنهایی و بی کسی است . باز هم بگویم ؟ یا خودت می توانی مسیر را طی کنی ؟ آیا فریاد دادخواهی و گلایه از امت شیعه را در زندان های هارون الرشید از گلوی مبارک آقا موسی بن جعفر را نمی شنوی ؟ امان از گوشی که بتواند بشنود و طاقت بیاورد . امروزه این بار تنهایی و بی یاوری  را امام زمان به دوش دارند . همه فریادها و گلایه های پدرانشان را هر دم می شنوند و منتظرند که اذن داده شود . و چه سخت است در این جایگاه بودن و انتظار کشیدن و نگاه بر گناهان امت شیعه داشتن . بیایید امشب طور دیگری با درک دیگری با هم بخوانیم ای اهل عالم آقام علی مظلومه. غریب و تنها آقام علی مظلومه. در شهر غم ها آقام علی مظلومه. ناله زهرا آقام علی مظلومه. ذکر یتیم ها آقام علی مظلومه. ما همه یتیم هستیم . آیا درکی از یتیمی داریم ؟ یا فقط آن که پدر شناسنامه ایش از دنیا رفته یتیم است . شاید شب قدر ما شب بیدار شدن ما  از خواب غفلت باشد . شاید از همین حالا همه چیز در فضای روحی ما رنگ و بویی دیگر بگیرد . و درک کنیم تنهایی و بی یاوری اماممان یعنی کم رنگ بودن اعتقادات و باورها ی دینی ما عملکرد ضعیفمان دراین جهان هستی  .

• < قبلی
• بعدی >