بسم الله الرحمن الرحیم

سوره ی شمس از آن سوره هایی است که بالاترین میزان قسم پروردگار را در خودش دارد پس باید خیلی زیاد به آن توجه کنیم.
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند هستی بخش مهربان، به نام خداوند رحیم و رحمان
وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ﴿۱﴾
سوگند به خورشید و فروغش.
خداوند به خود خورشید که یک جایگاه معینی دارد و سیارات و ستارگان دیگر به دورش می چرخند و فروغش؛ یعنی اگر خورشید را مثل جسم مان در نظر بگیریم، در جسم ما چیزی که وجود دارد روح ما است، آن فروغ، روشنایی، گرما و حرارت، آن چیزی است که از جانب خداست و در عمل روحی است که در خورشید وجود دارد، این ها چیزهایی نیست که هیچ بشری نه توانسته باشد مثل آن را درست کند و نه بتواند بعد از این درست کند و نه بتواند دست به آن پیدا کند.
وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ﴿۲﴾
و به ماه چون از پی آن برآید.
یعنی ماه دنباله رو خورشید است، خورشید که قرار دارد ماه به دور آن چرخش دارد.
وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا ﴿۳﴾
به روز چون آن را هویدا سازد.
هیچ کس نمی تواند روز را زودتر از موعدش بالا بیاورد یا روز را دیرتر از موعدش بگذارد که هویدا بشود، این ها چیزهایی است که دست بشر به آن ها نمی رسد.
وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا ﴿۴﴾
به شب وقتی که آن را بپوشد.
شما بالا برو پایین بیا 2 دقیقه نمی توانی شب را زودتر از موعد به وجود بیاوری.
وَالسَّمَاءِ وَمَا بَنَاهَا ﴿۵﴾
به آسمان و آن که بنایش کرد.
آسمان صفحه ای بالای سر من و شما است که نگاه می کنیم بسیار بزرگ و هیچ کدام از ما نه می توانیم بنایش کنیم نه کسی توانسته تا حالا آن را درست کند ولی کسی است که او را بنا کرده، او خداوند است.
وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ﴿۶﴾
به زمین و آن که آن را گستراند.
روزی که زمین به وجود آمد همان طور که گفتیم من و شما در عالم ذر، ذره های نوری بودیم، زمین هم خیلی کوچک بود اما همان آن در وقت لزوم، خداوند آن را پهن کرد، پهنی که در همه جای این کره ما زندگی می کنیم در حالی که روی آن هستیم، داخل آن نیستیم.
وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ﴿۷﴾
به جان آدمی و آن که سامانش داد.
جان همان روحی است که در درون ما دمیده شده، نفسی که در کنار این روح آمده و خداوند آن را سامان داده، یعنی زشتی و خوبی و بدی را به آن نشان داده است.
فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ﴿۸﴾
پس فجور و تقوا را به وی الهام کرد.
خداوند بعد از این که انسان را آفرید و جانش را به او بخشید، زشتی و پلیدی و خوبی و نیکی، پرهیزگاری را به او الهام کرد این طور باشی پرهیزگاری، آن طور باشی فاسدی، تو هستی که انتخاب می کنی.
قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاهَا ﴿۹﴾
آن که خود را تزکیه کرد رستگار شد.
وَقَدْ خَابَ مَنْ دَسَّاهَا ﴿۱۰﴾
آن که خود را بیالود محروم گشت.
به همین سادگی. وقتی به ماه رمضان ورود می کنیم باید طوری از آن خارج بشویم که قابل مقایسه با ورودمان نباشد.
در تلاوت سوره شمس می فهمیم هر چه قسم های قرآن در مورد یک مسئله محکم تر و سنگین تر باشد دلالت بر اهمیت و سرنوشت ساز بودن آن موضوع می کند، موضوع مد نظر خداوند بعد از این همه قسم پشت سر هم این بود هر که تزکیه کرد رستگار شد وگرنه از سعادت و رستگاری محروم است والسلام.